MEXICO

Na een week hier te zijn heb ik eigenlijk al zoveel te vertellen dat ik toch heb besloten om een blog bij te houden. Hoeveel er op komt te staan weet ik ook nog niet helemaal.

‘S ochtends zijn Dave en ik in chaos en haast vertrokken van huis, toch niet zo handig om tot 02.00 bij Café Lennep te blijven haha. De dag ervoor kon ik al niet online inchecken en na een kwartier te hebben gebeld met American Airlines kwamen zij tot de conclusie dat er niets mis was met mijn boeking en het aan een storing van de website moest liggen. Op het vliegveld aangekomen bleek na tweemaal proberen in te checken dat ik een ESTA nodig had. Een visum, maar dan enkel voor een overstap. Daar had ik nog nooit van gehoord en daar hadden ze bij AA blijkbaar ook niet aan gedacht. Op een raar computertje daar, wat niet goed werkte, moest ik dat ding gaan invullen. Nadat dat was gelukt begon de ellende met het gewicht van mijn koffer, ik wist al dat die te zwaar zou zijn, maar 35 kilo had ik niet verwacht. Boven de 32 kilo mag ook niet van de Arbo-wet, dus er moest drie kilo uit. Alle toiletspullen moest ik achterlaten en mijn zwaarste schoenen in mijn North-face tas en dan mocht ik nog 75 euro bijbetalen voor de overtollige negen kilo.

Zaterdag laat in de avond ben ik aangekomen in Mexico-stad, alle drie de vluchten waren heerlijk omdat ik drie stoelen voor mezelf had. De overstap in Philadelphia en Charlotte had ik gelukkig gehaald, doordat beide vluchten eerder waren geland, anders was het lastig geworden met de beveiliging en douane. Je weet meteen dat je in een arm land, of in dit geval een land met heel veel ongelijkheid, bent wanneer er een mannetje komt om je koffer te dragen en daarna wat peso’s van je wil. Dus na hem 50 peso’s te hebben gegeven, waar ik later achter kwam dat dat ongeveer 3 euro is!!, heb ik de taxi gepakt. Alle openbare gelegenheden hebben hier een taxi-stand, zo weet je zeker dat het veilig is. En om bijvoorbeeld van ons huis naar de supermarkt te komen contact je een Uber, dat is de veiligste, snelste en goedkoopste manier om van A naar B te komen.

Ik was in het vliegtuig al verbaasd over de enorme grote van Mexico DF, de laatste twintig minuten van de vlucht zag je overal waar je keek licht zover je ogen reikten. Tijdens de taxirit werd dit bevestigd. Overal in Mexico hangt Amerikaanse reclame in het Engels, terwijl het Engels echt heel slecht is. In het hotel en op het vliegveld kon ik enkel met gebarentaal en gebroken Spaans duidelijk maken dat ik een tandenborstel nodig had en dat mijn koffer niet meer rolde, omdat bij een search echt alles is opengemaakt, inclusief de dingen niet open (horen) te kunnen. Tijd voor een nieuwe koffer dus, als dat al niet zo was. In de koffer zat ook een bewijsje dat de koffer random was uitgekozen om volledig te slopen. Dus parfumflesje en een allergiespray waren leeglopen, dus een deel van de kleding was nat en stonk.

De hotelkamer was prachtig en gelukkig doordat ik de eerste twee vluchten niet veel had geslapen heb ik meteen een goede nacht gemaakt van 02.00 tot 10.00. In de ochtend heb ik meteen mijn huisgenoten gemaild of er iemand thuis was. Gelukkig waren ze allemaal brak, dus thuis. Ik woon samen met een Colombiaanse, twee Finse gasten, en twee Franse meiden en jongens. Wendy, de Colombiaanse is de jongste met 21 jaar oud, daar ben ik ook erg blij mee dat iedereen rond de 23 is. Er woont tot vandaag een extra Frans meisje hier en ze spreken echt alleen maar Frans, tot het vervelende toe. Gelukkig is zij ook meteen degene die het minst Engels spreekt, dus wij, de niet-Fransen, hopen dat het na haar vertrek beter wordt. Het huis is ontzettend mooi en ruim, beneden hebben we een open ruimte met een zithoek draaibare tv, een grote eettafel en een open keuken met bar. In de tuin staat een tafel met wat stoelen, en we hebben ook een voortuin, maar daar heb je niks aan. Die voortuin dient meer als extra beveiliging, je hebt eerst een poort, dan nog een hek en dan de voordeur. We moeten de poort en hek ook verplicht op slot doen, ook al is deze buurt 24 uur per dag beveiligd door een mannetje met slagboom. We hebben dan nog twee verdiepingen voor de slaapkamers, op elke verdieping vier en het is dan verdeeld door aan elke kant twee slaapkamers en een badkamer te hebben. Ik zit op de tweede etage, wat in Mexico de derde is, en deel mijn badkamer met Max, een 25-jarige jongen. En dan hebben we ook nog een dakterras, maar daar ben ik nog niet geweest, omdat het zo vreselijk koud is.

Over de kou gesproken, het is dus heel heel erg koud. Het is snachts rond de vijf graden en ik heb geen trainingsbroek of een echt warme trui mee. Heel erg klote, dus nu slaap ik vaak in mijn sjaal, yogalegging met een harembroek er overheen, sokken en drie lagen met een shirt en vest. Want een verwarming dat hebben ze hier niet. Overdag moet je dus ook Nederlands gekleed naar buiten, voelt net als thuis.

Iedereen is heel aardig hier, maar zij hebben wel echt al een goede band met elkaar, omdat ze de hele introweek samen dronken hebben doorgebracht. En daar kan ik met mijn groene smoothies helaas niet tegen op. MAAR gelukkig gaan we vannacht voor twee dagen naar ACAPULCO!!! Dat is in het zuiden van Mexico, ongeveer 5 uur rijden, in de staat Guerrero. Kalle, één van mijn Finse roomies, heeft tijdens Mexicaanse cultuur les gehoord dat dit gevaarlijkste staat van Mexico is met 2000 moorden vorig jaar. Natuurlijk is Acapulco toeristisch als wat en gaan we met een tour, dus zal er niks gebeuren, maar het zet je toch aan het denken over de criminaliteit hier.

Hier op de universiteit en ook in onze wijk zie je dat de ongelijkheid in Mexico verder reikt dan je ooit had kunnen bedenken. Dit is een villawijk, waar echt hele mooie huizen tussen zitten. Iedereen heeft een hond hier en ze zijn allemaal ontzettend eng. Twee deuren naast ons zit een Duitse herder en die is echt heel Duits. Hij kan met zijn snuit door het hek heen en ‘sochtends vergeet ik nog wel eens dat daar dat monster zit. Gelukkig herinnert hij mij daar dan aan door mij een hartaanval te bezorgen en mijn liefde voor honden aan te tasten. Tec de Monterrey ( het is een keten met iets van 20 universiteiten door het land) is de duurste universiteit van Mexico, het kost 10.000 US Dollars om hier een jaar te mogen studeren. Voor Nederlandse begrippen al veel geld, maar hier is een maand salaris tussen de $400 en $500 per maand, dus als je dit kan betalen dan kunnen je zwemmen in het geld. En dat doen ze dan ook, iedereen komt met de auto naar school en dan ook meteen in hele mooie auto’s, de nieuwste BMW’s en Mercedes’ met een twintig jarige achter het stuur.

Behalve rijk zijn alle studenten gelukkig ook heel aardig en behulpzaam, ik stond in de rij bij de OXO (een supermarktje en plek om geld te storten) en vroeg aan twee Mexicaanse meisjes wat ze aan het eten waren en ze vroegen meteen of ik een hapje wilde. En als je de weg vraagt aan iemand op de campus dan lopen ze zo vijf minuten met je mee, om daarna weer terug te lopen. Zo heb ik meerdere lessen waar ik de enige niet-Mexicaanse ben en ik heb zelfs één vak, psychologie, in het Spaans. Was zeker niet mijn eerste keuze geweest om iets in het Spaans te volgen, maar het was of psychologie in het Spaans of niet, omdat alle vakken die ik wilde op het zelfde moment werden gegeven. Ik heb de volgende zes vakken: psychologie, Spaans, international business management, klassieke politieke ideeën, statistiek en innovatie management. Ik heb dus veel verschillende vakken en gelukkig vind ik alles leuk. De maandag is meteen een helse dag van 08.30 tot 22.00, met maar twee keer 1,5 uur aan tussenuren, dus 10,5 uur les die dag. De rest van de week valt dan gelukkig wel mee, die heb ik zelf dan ook verder aangevuld met sport. Je kan je hier gratis inschrijven voor alles wat je kan bedenken van elektronisch muziek programmeren tot aan gebak maken. Ik heb me ingeschreven voor yoga, meditatie, glutes